“Balladyna” to tragedia napisana przez Juliusza Słowackiego. Opowiada o tym, jak daleko można się posunąć by osiągnąć cel. Żądza władzy, powolna metamorfoza w prawdziwego zbrodniarza i początkowy triumf zła nad dobrem to główne motywy pojawiające się w tragedii “Balladyna”. Autorem tej tragedii jest oczywiście Juliusz Słowacki, polski pisarz z okresu romantyzmu. Na początku poznajemy dwie bohaterki: Balladynę i Alinę. Pierwsza z nich jest rozpieszczoną egoistką, która pragnie jedynie władzy i bogactwa. Druga natomiast to uosobienie miłości i łagodności. Mieszkają w ubogiej chatce razem z matką, wdową. Wraz z nadejściem wiosny budzi się wróżka Goplana, który zakochana jest w Grabcu. Ten natomiast spotyka się z Balladyną, więc aby rozbić ich związek, wróżka wysyła do chaty księcia Kirkora. Ten ma ożenić się z dziewczyną, która wygra konkurs na zbieranie malin wymyślony przez matkę. Balladyna wie, że nie ma szans, aby go wygrać, dlatego też zabija swoją siostrę. Na czole pozostaje jej jednak krwawa plama, niemożliwa do zmycia. W ten sposób dziewczyna zostaje żoną Kirkora. Zabiera na zamek również swoją matkę. Po czasie żałuje jednak tej decyzji, gdyż wstydzi się swojej chłopskiej rodzicielki. Zaczynają dręczyć ją również głosy, widzi duchy, czuje, że popada w obłęd. Udaje się do chaty Pustelnika, aby ten pozbył się jej plamy z czoła. On jednak potrafi czytać w sercu i wie, co zrobiła bohaterka, dlatego odmawia. W momencie, gdy Kirkor wyrusza na wojnę kobieta postanawia rozkochać w sobie von Kostryna, jednego z rycerzy, który pomaga jej zabić Kirkora. Następnie wykorzystując truciznę Balladyna pozbywa się również kochanka. W zamku Kirkora panuje zamieszanie, a kobieta samodzielnie zasiada na tronie. Wyrzuca matkę, ale jednocześnie czuje, że popada w coraz większy obłęd. “Balladyna” to tragedia romantyczna, napisana w pięciu aktach. Na początku Czytelnik może mieć problemy z jej interpretacją. Warto więc zaopatrzyć się w opracowanie, które pomoże lepiej zrozumieć ten niezwykły utwór, a także usystematyzować zdobytą wiedzę.

Dziady – cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza publikowany w latach 1823–1860. Składają się na niego trzy luźno powiązane części oraz część pierwsza, wydana pośmiertnie, mająca charakter nieukończony: Dziady część II – dramat z 1823 roku Dziady część IV – dramat z 1823 roku Dziady część III – dramat z 1832 roku Dziady część I – dramat ogłoszony pośmiertnie w 1860 roku (nieukończony). Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz Upiór publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III części rozległy Ustęp – epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem Do przyjaciół Moskali. Elementem spajającym te części jest obrzęd Dziadów – dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez Gustawa w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki autobiograficzne, zawarte są w nim idee romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z rosyjskim zaborcą. [pl.wikipedia.org]

Autorka pokazuje, jak kolejne kompromisy moralne prowadzą bohatera do całkowitej katastrofy. Wskutek powikłań życia osobistego, bohater staje się ofiarą zemsty uwiedzionej i porzuconej dziewczyny. Znakomicie napisana i skonstruowana powieść łączy bogate treści społeczne, filozoficzne i psychologiczne.

Zofia Nałkowska w Granicy z niebywałym realizmem przedstawia obraz małomiasteczkowej rodziny Ziembiewiczów, ich sposób życia, myślenia. Młody Ziembiewicz, początkowo krytyczny wobec swoich rodziców, zaczyna powielać te same schematy. Za zbyt wygodne życie, relatywizm moralny, romans z chłopką przyjdzie mu zapłacić bardzo wysoką cenę. Nałkowska, w powieści będącej szczytowym osiągnięciem powieściopisarstwa XX-lecia międzywojennego, obnaża ludzką naturę. Pokazuje granice moralności, wytrzymałości, granice, których przekraczać nie wolno.