Günther Grass (1927-2015) - niemiecki pisarz, laureat Nagrody Nobla 1999, honorowy obywatel miasta Gdańska. Pewnie dlatego, że jego najsłynniejsze dzieło to Trylogia gdańska a zwłaszcza jej pierwsza część - czyli słynny Blaszany bębenek (kolejne tomy to Kot i mysz oraz Psie lata). Powieść z jednej strony groteskowa, z drugiej czasem skrajnie naturalistyczna, napisana w niezwykłym, niepodrabialnym stylu. Jej głównym bohaterem jest Oskar Matzerath wychowany w trzech kulturach. Kaszubów reprezentuje matka Agnes, a czy jego ojcem był faktycznie Niemiec Alfred Matzerath, czy też wielka miłość jego matki Polak Jan Broński tego do końca nie wiadomo. A losy Niemców i Polaków, a także Kaszubów przeplatają się tu ze sobą, bo to przecież historia nierozerwalnie związana z Wolnym Miastem Gdańskiem i z rodzącym się, dojrzewającym i wybuchającym faszyzmem, aż po jego nieuchronny upadek. Po beztroskim dzieciństwie Oskara przeżywamy więc wraz z nim Kryształową Noc, Obronę Poczty Gdańskiej ale i koniec hitleryzmu, wkroczenie wojsk sowieckich do Gdańska, ucieczkę Niemców i początki nowych Niemiec - Republiki Federalnej Niemiec. A wszystko to oczami Oskara, który postanowił nie rosnąć w wieku 3 lat (w dalszej części książki postanawia urosnąć jeszcze o 30 cm do 121),ale oczywiście był niezwykle sprawnym umysłowo obserwatorem tego co dzieje się wokół. I do tego postacią niezwykłą, rozerotyzowaną, rubaszną. Aż w końcu stał się ikoną niemieckiej literatury, a w Gdańsku ma nawet pomnik. Książkę rozsławił dodatkowo film Volkera Schlöndorffa (Oscar za najlepszy film nieanglojęzyczny) z Danielem Olbrychskim jako Janem Brońskim.

Niemal natychmiast po premierze "Dżumę" (1947) okrzyknięto jedną z najbardziej humanistycznych książek w historii literatury. Równie szybko dostrzeżono w niej nie tylko reminiscencje wojennych doświadczeń pisarza ale uniwersalną opowieść o naturze człowieka. Paradoksalnie, kronikarska relacja z fikcyjnej epidemii dżumy pustoszącej algierski Oran w latach 40. XX w., pełna jest wątpliwości i pytań o naturę zła i zasadność wyborów etycznych, które nie ustają nawet po opanowaniu choroby. Bohaterowie powieści, mieszkańcy odciętego od świata portowego miasta, przyjmują różne postawy w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Od pełnego poświęcenia lekarza Rieux, bez względu na konsekwencje leczącego pacjentów, przez widzącego w zarazię karę boską i dotkniętego kryzysem wiary jezuitę Paneloux, po handlarza Cottarda, liczącego, ze dzięki epidemii uniknie kary za nadużycia. Jak żyć w świecie, w którym zło i absurd są wszechobecne i niezniszczalne ("bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika")? - pyta Camus. I odpowiada postacią doktora Rieux, który podejmuje heroiczną walkę mimo, iż wie, że "zwycięstwa będą zawsze tymczasowe" i być może okupione najwyższą ceną. Ale tylko w ten sposób, człowiek może ocalić człowieczeństwo i nadać sens swojej egzystencji. W 1992 r. "Dżumę" zekranizował Luis Puenzo. Reżyser filmu (z udziałek m.in. Williama Hurta) przeniósł akcję z Oranu do Ameryki Południowej.

Albert Camus urodził się w 1913 r. w Algierii. Dzieciństwo przeżył w ubóstwie. Ojciec, rodem z Alzacji, zginął w bitwie nad Marną, kiedy Albert nie ukończył jeszcze roku. Matka, Hiszpanka, była analfabetką i pracowała jako służąca. Dzięki stypendium ukończył liceum, potem studiował filozofię i kulturę antyczną w Algierze. Uprawiał boks i piłkę nożną. Atak gruźlicy na którą cierpiał przez całe życie, przekreślił marzenia o karierze sportowej i uniwersyteckiej. "Wszystko, co wiem o moralności, zawdzięczam futbolowi" - powtarzał. Debiutował w 1937 roku esejami "Zaślubiny" i "Dwie strony tego samego", w którym opisał wrażenia z pierwszego w życiu pobytu w Europie. Po krótkim pobycie w Paryżu i powrocie do Algierii w 1942 r. ponownie przybył do Francji, gdzie związał się z ruchem oporu. W tym roku wydał powieść "Obcy" (do dziś sprzedano ponad 6 mln egzemplarzy) oraz esej "Mit Syzyfa", w którym przedstawił swój światopogląd. Życie ludzkie obwarowane nieuchronnością śmierci jest absurdalne jak praca mitycznego bohatera - przekonywał. Człowiek musi uświadomić sobie sytuację i czerpać z tego siłę. W 1945 r. wydał dramat "Kaligula", który wraz z dwoma poprzednimi tytułami złożył się na "Trylogię Absurdu". W studium dyktatury "Człowiek zbuntowany" (1951) demistyfikował go Jean-Paul Sartre. W 1956 r. opublikował głośną powieść "Upadek". Rok później otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Wzbudziło to konsternację - dziwiono się, że szwedzcy akademicy nagrodzili pisarza o taki niewielkim ilościowo dorobku. w 1960 r. Camus zginął w wypadku samochodowym.

Listopad 1327 roku. Do znamienitego opactwa benedyktynów w północnych Włoszech przybywa uczony franciszkanin, Wilhelm z Baskerville, któremu towarzyszy uczeń i sekretarz, nowicjusz Adso z Melku. W klasztorze panuje ponury nastrój. Opat zwraca się do Wilhelma z prośbą o pomoc w rozwikłaniu zagadki tajemniczej śmierci jednego z mnichów. Sprawa jest nagląca, gdyż za kilka dni w opactwie ma się odbyć ważna debata teologiczna, w której wezmą udział dostojnicy kościelni, z wielkim inkwizytorem Bernardem Gui na czele. Tymczasem dochodzi do kolejnych morderstw. Przenikliwy Anglik orientuje się, że wyjaśnienia mrocznego sekretu należy szukać w klasztornej bibliotece. Bogaty księgozbiór, w którym nie brak dzieł uważanych za niebezpieczne, mieści się w salach tworzących labirynt. Intruz może tam łatwo zabłądzić, a nawet - jak krążą słuchy - postradać zmysły.

"Oranci zamilkli, opat opuścił pospiesznie kościół, dając klucznikowi znak, by szedł za nim. Wilhelm też ruszył, ale teraz i inni mnisi opuszczali swoje stalle i pędzili na zewnątrz. Niebo było już jasne, a okrywający ziemię śnieg jeszcze bardziej rozświetlał równinę. Na tyłach chóru, przed chlewai, gdzi od poprzedniego dnia królowała wielka kadź ze świńską krwą, coś jakby krzyż sterczało nad krawędź naczynia, niby dwa wbite w ziemię kołki, które dość okryć łachmanami, by straszyły ptaki. Były to jednak dwie ludzkie nogi - nogi człowieka wepchniętego głową w dół do kadzi z krwią".