Stanisław Władysław Reymont (1867-1925) - powieściopisarz, nowelista i publicysta, jeden z najważniejszych przedstawicieli prozy realistycznej w epoce Młodej Polski. Jego twórczość wyróżnia się różnorodnością tematyczną, a także wnikliwą analizą zjawisk społecznych. Wczesne opowiadanie, takie jak np. zbiór "Sprawiedliwe" (1899), odzwierciedlają zainteresowanie Reymonta tematyką wiejską, co wynikało w dużej mierze z jego społęcznego pochodzenia. Spośród wielu powieści tego pisarza do najwybitniejszych należą: pisana na podstawie własnych obserwacji, prezentująca środowisko aktorskie "Komediantka" (1896), studium życia nowoczesnego miasta "Ziemia obiecana" (1899), trylogia historyczna "Rok 1794" (1913-1918) oraz "Chłopi" (1902-1909), za których został uhonorowany literacką Nagrodą Nobla (1924). O wartości "Chłopów" decyduje przede wszystkim rozmach, z jakim powieść ta została napisana. Nadano jej piano epopei chłopskiej, co znajduje swoje uzasadnienie we wnikliwym i wszechstronnym przedstawieniu polskiej wsi drugiej połowy XIX wieku. Na obraz ten składa się zarówno analiza stosunków społeczno-ekonomicznych, jak i opis wiejskich obyczajów i kultury. "Chłopi" nie są jednak wyłącznie syntezą polskiej wsi, ale niosą także uniwersalne przesłanie - przedstawiają egzystencję człowieka w ścisłym związku z naturą. Jakkolwiek bohaterem powieści jest społeczność wiejska, na uwagę zasługują rónież wielowymiarowe, dynamiczne kreacje poszczególnych postaci. Bohaterowie Reymonta mogą być interesujący dla współczesnego czytelnika, ponieważ problemy, jakie przeżywają, są zawsze aktualne, tak jak aktualna jest miłość czy skomplikowane relacje między dziećmi i rodzicami.

Maria Skłodowska-Curie niezmiennie fascynuje, przede wszystkim tym, jaką siłą ducha musiała się wykazać, aby w czasach, kiedy nie przyjmowano kobiet na studia, skończyć je na najlepszej francuskiej uczelni, Sorbonie. I to z pierwszym wynikiem! Piotr Curie, gdy poznał Marię, pomyślał: „Nie wierzyłem, że na świecie są genialne kobiety. A właśnie teraz taką spotkałem”. Bo była genialna. Odkryła radioaktywność i nowe pierwiastki: polon i rad. Dostała za to dwa Noble. Jako pierwsza kobieta na świecie otrzymała profesorską katedrę fizyki na Sorbonie. O tym wszystkim pisze Ewa Nowak: o marzeniach, pasji, chęci poznawania, ale też o miłości i poświęceniu. To historia kobiety, z której powinniśmy być dumni. Trudno oderwać się od kart tej książki.

Pierwszy polski laureat Nagrody Nobla. Podróżnik, reporter, myśliwy. Pięć Marii w jego życiu. Tajemnice pisarskiego sukcesu. Filmowe losy powieściowych bohaterów.

"Kiedy pewnego majowego wieczoru w kościele parafialnym w Okrzei miejscowy proboszcz, Antoni Gutman, chrzcił zaledwie dwudniowe niemowlę, nikt z obecnych - ani krewni dziecka, ani jego ojciec nie przypuszczał nawet, że stanie się ono jednym z największych polskich pisarzy, pierwszym w dziejach naszej literatury laureatem Nagrody Nobla. Rodzice nadali mu imiona: Henryk Adam Aleksander Pius; świat zapamiętał po prostu jako Henryka Sienkiewicza". "25 listopada 1916 roku w <> ukazał się ostatni utwór Henryka Sienkiewicza <>, w którym autor powracał myślami do swego dzieciństwa. Czytelnicy przyjęli tekst ze wzruszeniem - pisarz, który <> rodaków, przypominając im chwile świetności ojczyzny, człowiek, który od kilkunastu lat wykorzystywał swą międzynarodową sławę, by ulżyć doli kraju pod zaborami, zmarł 10 dni wcześniej w dalekiej Szwajcarii".

Niezapomniane postacie, miłość, tragedie, zdrady, ambicje, trudne wybory - to wszystko czyni z NAGRÓD powieść, od której nie sposób się oderwać. Bohaterami książki jest trójka ambitnych lekarzy i naukowców walczących o najwyższe z trofeów - Nagrodę Nobla. Adam Coopersmith - błyskotliwy, oddany pacjentom lekarz-immunolog, którego odkrycia mogą przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa ciąży. Spotkanie z Anią Awiłową, żoną rosyjskiego uczonego, będzie stanowić przełom w jego życiu; nieoczekiwana miłość i straszliwa choroba, która go dotknie, postawią pod znakiem zapytania ich wspólną przyszłość. Sandy Raven - genialny naukowiec, geriatra, wynalazca sposobu starzenia się komórek ludzkich; dzięki swoim odkryciom staje się milionerem. Isabel da Costa - cudowne dziecko, wyśmienity fizyk, rozdarta pomiędzy ojca, któremu wszystko zawdzięcza, a młodego mężczyznę, którego kocha.

"Chwila jeszcze i do uszu bliżej siedzących widzów doszedł jakby trzask łamanych kości, po czym zwierz zwalił się na ziemię ze skręconym śmiertelnie karkiem. Wówczas olbrzym zsunął w mgnieniu oka powrozy z jego rogów i wziąwszy dziewicę na ręce, począł oddychać śpiesznie. Twarz mu pobladła, włosy polepił się od potu, barki i ramiona zdawały się być zlane wodą. Przez chwilę stał jakby na wpół przytomny, po czym jednakże podniósł oczy i począł patrzeć na widzów. A amfiteatr oszalał".

Henryk Sienkiewicz (1846-1916) uznawany jest za jednego z najwybitniejszych twórcow prozy polskiej. Autor wielu nowel (m.in. "Szkice węglem", "Janko Muzykant", "Sachem", "Latarnik"), felietonów, powieści obyczajowych ("Bez dogmatu") i historycznych (np. "Ogniem i mieczem", "Potop", "Pan Wołodyjowski"). Za jeden ze swoich utworów - "Quo vadis" - uhonorowany został w roku 1905 literacką Nagrodą Nobla. "Quo vadis" to rozgrywająca się na tle starożytnego Rzymu i jego barwnej obyczajowości historia miłości pięknej barbarzynki, Ligii i patrycjusza, Marka Winicjusza. Ich rodzącym się uczuciom stają jednak na przeszkodzie społeczne podziały i dworskie intrygi, a także różniąca oboje młodych ludzi religia. "Quo vadis" bowiem to przede wszystkim powieść o początkach chrześcijaństwa i prześladowaniach pierwszych wyznawców tej religii oraz studium zdegenerowanej władzy, nieznającej żadnych ograniczeń i więzów.

"Chwila jeszcze i do uszu bliżej siedzących widzów doszedł jakby trzask łamanych kości, po czym zwierz zwalił się na ziemię ze skręconym śmiertelnie karkiem. Wówczas olbrzym zsunął w mgnieniu oka powrozy z jego rogów i wziąwszy dziewicę na ręce, począł oddychać śpiesznie. Twarz mu pobladła, włosy polepił się od potu, barki i ramiona zdawały się być zlane wodą. Przez chwilę stał jakby na wpół przytomny, po czym jednakże podniósł oczy i począł patrzeć na widzów. A amfiteatr oszalał".